Na deskach teatru…

przychodzisz do mnie z oddechem wiatru
pokonując strach na scenie teatru
pragniesz zrozumieć ból w sztuce zapisany
pokonując własny, by dobrze był zagrany

przed samym sobą przyznajesz szczerze
tkwiłeś w niezrozumiałej wierze
odebrała nadzieję rzucając ostrzeżenie
obserwujesz łzy płynące strumieniem

krępując ruchy ściskając wnętrze
bezkarnie ranisz bijące serce
przyglądasz się łzom kapiącym bezradnie
jesteśmy na scenie życia w teatrze

w ciemności widownia pozostaje schowana
kurtyna nie opada nadal trwa dramat
wypowiedziane słowa pociskami się stały
upadam na deski świat stał się mały

podbiegasz do mnie z oddechem wiatru
na ręce bierzesz niesiesz po deskach teatru
czuję twoje ciepło w silnych ramionach
kurtyna opadła, zostałam obudzona

autor

Ania M.

Napisany: 2016-05-12 Dodano: 2016-05-16 09:12:49

Ten wiersz przeczytano 851 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie