Na fali miłości

Usiadłem w kącie, bo czułem że skromnie,
moja osoba wypada w tym gronie
i wtedy ona zbliżyła się do mnie,
a serce płonie.

To przecież lato, więc był długi spacer,
w gwiazd towarzystwie, pod okiem księżyca,
czułem jak z wolna głowę dla niej tracę,
by miłość witać.

Znów nieproszoną przygarnęło serce,
choć po minionej wiatr łez nie osuszył,
pewnie do szczęścia potrzeba coś więcej,
niesfornej duszy.

Miłość jest wielka, mimo tylu potknięć,
znów mi podsyła ratunkową tratwę,
nie pora jeszcze by płynąć samotnie,
we dwoje łatwiej.

autor

karat

Napisany: 2014-07-27 Dodano: 2014-08-31 14:00:18

Ten wiersz przeczytano 2095 razy

Oddanych głosów: 60

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie