Na Jana z Czarnolasu

Na Jana z Czarnolasu czas epoki minął.
Kiedy pisał Wać Pan fraszki, treny swoje.
Kunszt twojej poezji w tamtej dacie słynął,
Ja zaś dziś czytam mądre księgi twoje.

Nauczyć umiałeś, pocieszyć i skarcić.
W księgach swych ważne słowa dobierałeś,
By nic co ważne w życiu-nie utracić,
We fraszkach swoich jasno wyrażałeś.

Ból i łzy w słowach twoich były.
Gdy Ci kochana córeczka "odchodziła"
Nawet drzewa w ogrodzie żałobą nuciły,
I lipa z żalu nawet się chyliła.

Dziś nie ten już ogród,
Dwór życiem tętniący,
Lipa nam gdzieś też zniknęła
Park również pozostał w nieczystości.

Dziś już o Janie wszyscy zapomnieli.
Do ksiąg też rzadko zaglądają.
I tylko czasem, tak blisko jesieni
Z przymusu lektury, nauki pobierają.

autor

Piotrek40

Napisany: 2008-02-19 Dodano: 2008-02-19 19:17:04

Ten wiersz przeczytano 892 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie