Na pożegnanie

Na pożegnanie zostawiam wam całego siebie na papierze.
Wszystko, co zdołałem napisać zostaje z wami.
Ja osobiście będę gdzieś daleko – po drugiej stronie życia.
Ostatnimi dniami potrafię tylko zawodzić.
Zawodzę was w tym momencie po raz ostatni.
Wszyscy, którzy liczyli na mnie w tym momencie mają prawo czuć się zawiedzeni.
Nie dałem rady, nie sprostałem wymaganiom, poddałem się.
Nie szukajcie winnych, winny jestem ja sam.
Wszystkim wybaczam – wszystkich proszę o wybaczenie.
A najbardziej chyba Ciebie, wiecznie bezimienna w moich wierszach.
Wybacz, że nagle pojawiłem się w Twoim życiu i możliwe, że zostawiłem w nim swój ślad.
Daruj, że pokochałem, że nie potrafiłem zapanować nad niby własnym uczuciem.
Że nie zdołałem pomóc na tyle na ile bym chciał.
Starałem się zawsze, raz wychodziło lepiej raz gorzej.
Chyba na pożegnanie trzeba też dziękować?
W takim wypadku Tobie też dziękuję paradoksalnie za to samo.
Dziękuję, że pokochałem, że nie potrafiłem zapanować nad niby własnym uczuciem.
Dziękuję, że mogłem przez chwilę być potrzebny, i że znalazłem się w Twoim życiu.
Dziękuję wszystkim, którzy jakoś nie pozwalali mi podjąć tej decyzji wcześniej.
Będzie wam brakowało jednej osoby z pośród miliardów na świecie?
Mi będzie brakowało wszystkich was.
Dziękuję, przepraszam, proszę, żegnam.

Jakub Lewandowski Płock 7.11.2006

autor

art=sic

Napisany: 2006-11-07 Dodano: 2006-12-12 16:29:05

Ten wiersz przeczytano 534 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Nieregularny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie