NA ROZKAZ SERCA ZAPOMNIEĆ
Na rozkaz serca zapomnieć
miłość wymazać korektorem bólu
żal pochować w jaskini samotności
pustelnik zakochany w ciszy
Śpiew słowika w klatce
piękny nasączony bólem
wolność serca w metalowym bloku
olbrzymia bryła zapomnienia
uczucia kaleczą
ciernisty drut spleciony łzami
małe krople na dnie wiary
nadzieja umiera ostatnia
serce podziurawione czasem dnia
dusza uwięzionego słowika
jestem białą plamą
w zakrwawionym morzu goryczy.
autor
Anna-Przeworsk
Dodano: 2010-05-23 10:08:39
Ten wiersz przeczytano 476 razy
Oddanych głosów: 7
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (5)
Serce nie sługa. Często jest tak, że rozsądek mówi -
"zapomnij", a serce wciąż rwie się do przodu i wie, że
jeszcze będzie dobrze.
Wiersz skłania do refleksji. Dobrze się go czyta.
Forma dobra.
serce nie slucha rozkazow...
Na rozkaz..gdybyż tak się dało..Tylko co z człowieka
by pozostało? Pół-robot? M.
Cierpienie może i zabić ale jak je pokonamy to
otrzymamy wielką lekcje charakteru,brawo.
Moim zdaniem treść zaprzecza tytułowi, z życia
wynika, że to serce otrzymuje rozkaz "zapomnieć"i
przeważnie przy wykonaniu tego rozkazu przechodzi
katorgi.
Bo jeśli serce odczuwa owe zapomnieć, to nic i nikt mu
nie nakaże pamiętać, zapomina bezboleśnie.