Na rozstajach

Najpierw ten utwór zamieściłem w swoim blogu... Przeleżał on tam czas niewielki. Ciekawostką jest, że pisałem go po przypomnieniu w radio piosenki "Na zakręcie" w wykonaniu Pani Krystyny Jandy.

Z życiem idąc pod rękę, w starym parku,
widzę miejsca i wspominam, jakby teraz.
Ten sam pan, nadgryziony zębem czasu-
wolny krok, smutny wzrok, jak... weteran.

Witam pana! Pan mnie pewno nie poznaje-
ławka w parku, przegadana noc, do rana.
Pan przypomniał sobie, jestem kim, czy byłam?
Zawsze jest jakaś zmiana.

Mówi pan, że czas zapomniał chyba o mnie,
choć upłynął jego szmat, tak z dwie dekady.
W pana oku zniknął blask bijący godnie,
siwy włos? Zawaliły się układy.

Park nie zmienił się i ławka nasza czeka.
Ja nie spieszę się do nikąd, pan zostaje...
Pan uskarża się, co robią dziś z człowieka.,
Ja wybrałam lepszą drogę, na rozstaje.

Los przetoczył się okrutnie ponad nami.
O to, co dziś mam, to nie walczyłam!
Nie pomogło panu przepychanie się łokciami.
Ja nawet nie byłam miła...

Żona w domu już nie czeka przy kolacji,
w świat odeszła, tam, gdzie spokój w dobrobycie.
Pan nie udowodnił swoich racji;
mówi pan, że to ja poznałam życie.

Mówi pan, że miło spotkać dawne twarze,
tak na plus zmienione, w tych realiach.
Pan się jeszcze raz podniesie, im pokaże!,
a może to nostalgia?

Park nie zmienił się i ławka nasza czeka.
Ja nie spieszę się do nikąd, pan zostaje.
Pan uskarża się, co robią dziś z człowieka!
Ja wybrałam lepszą drogę, na rozstaje...

Czy się spieszę gdzieś, czy może pan wstrzymuje,
może nudzi mnie, że z panem tu przestaję?
Ja nie spieszę się do nikąd, już nie potrzebuję.,
Los łaskawie mnie obdarzył, że jeszcze rozdaję...

Nawet bywa nie raz, biję się z myślami,
Chciałam tylko tyle, bym się podźwignęła.
Szczęściu dopomogłam działaniami.
Pan mi mówi, żem skrzydła rozwinęła!

Nie wypada tak narzekać, proszę pana.
Robotnicy mają lepiej dziś, niż kiedyś.
Rośnie popyt, koniunktura napędzana;
za to pan doczekała się myślowej biedy.

Park nie zmienił się i ławka nasza czeka.
Ja nie spieszę się do nikąd. Pan zostaje!
Pan uskarża się, co robią dziś z człowieka!
Ja wybrałam lepszą drogę- na rozstaje.

Powstał w rekordowym, nawet dla mnie czasie, ale? Czyżby retrospekcja?

autor

tajga

Dodano: 2007-08-09 00:32:07

Ten wiersz przeczytano 665 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie