Nadzieje prysły

Miałam szczęście przeogromne i miłość.
Codziennie słonecznie pięknie było.
Miasto kwitło, bieliły się ulice,
W wiosennym zenicie toczyło się życie.
Nagle prysły radosne te nadzieje,
Pomimo dni wiosny, nadeszły zawieje.
Przyjaciele rozpłynęły się nagle,
I ustały wiatry co wiały w me żagle.
Oszukana szukałam w nich ratunku,
Nie znalazłam w nich w żadnym najmniejszym uczynku.
Samobójcy serce pęknie i tonie,
A oni serce swe oddali w betonie !!

autor

aniulkaa

Napisany: 2004-07-07 Dodano: 2004-07-07 13:48:37

Ten wiersz przeczytano 383 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie