Najdroższe pocałunki...

To jet wiersz dla tej, z ktorą łączyło mnie wszystko - czyli moja młość i - dzieliło - też wszystko - czyli moja świadomości i całe usytuowanie w chorej - mojej - rzeczywistoci.

Najdroższe pocałunki przyjmował jak leki.
Usta Twe miał tak krótko, że nie zdołał cenić.
- Teraz – nazbyt świadomy dzielącej przestrzeni
chce być blisko, gdy przed snem zamykasz powieki.



Lekarstwo daj mi... - Proszę – jedno słowo miła.
Powiem Ci je z wieczora, powiem przed zaśnięciem…
- pomyśleć, że możliwa była – jedna tylko chwila
Twojego zapomnienia… - Piękna. (– Najpiękniejsza...)

To nieprawda – ta przestrzeń... – co pomiędzy nami…
Kiedym spoglądał w oczy – widziałem jak w lustrach:
W niekończącej się drodze – jeszcze się spotkamy
- oczy jak w pocałunkach – i w radości usta.

Budziska 1988 r.

autor

Wiktor Bulski

Napisany: 2017-09-17 Dodano: 2017-09-17 11:33:50

Ten wiersz przeczytano 1322 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Sylabiczny Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie