Naprzeciw poetom 1 (Oby tak w...

Oby tak w dal nieznany, po trosze z pozoru,
jak w niebycie! Poeto! Wyjrzyj ty ze dworu,
w którym chowasz swe myśli, nierzadko krzepiące,
lecz częściej jeszcze płytkie, gdy obaczą słońce
śród nas jasne; i oto powstań ty z posłania
swoich laurów i porzuć błędne przekonania!
Nie ma sztuki bez myśli, a myśli bez czynów;
przeto nie myśl, że masz lamp tysiąc alladynów,
w których przebierać możesz - wyzbądź się szaleństwa,
widzisz bowiem dziś mądrość - stanie twego męstwa
li? Oto śpiewy cudne, najpierwsze z najpierwszych!
Nie ogarniesz w swym życiu żadnych swoich szczerszych!
Kędy wiedza nam płynie, ty tworzysz niesnaski
liryczne, powodujesz wierszy twoich trzaski:
nie masz rymu - on uciekł, gdyż brałeś nieszczerze;
nie masz rytmu - bo zanikł - znikłyś w rytmu sterze.
Bo to byle się w życie, jak w sen, napatoczył
ktoś, kto miesza, a życie gdyby twoje zoczył,
miałbyś nieźle się z pyszna! Dom piaskiem budujesz;
miałczysz, charczysz i szczekasz, pochwał oczekujesz?
Miałbyś i cne pochwały, tysiączne motywy
by być mędrszym, szczęśliwszym, bardziej sprawiedliwym.
Gdzież zmierzam? Otóż rymy! Ach, rymy, cudowne
które, sobą skażone, ślą treści wymowne
przebogato barwione; w nich także jest duma,
bo kto ma swoje szczęście, godnym mego kuma.
Kończę, bo czas niestały kończyć teraz każe;
może wiersz ten choć cząstkę twych złudzeń wymaże.

autor

Silvus

Dodano: 2008-10-17 16:50:40

Ten wiersz przeczytano 780 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie