Nasz dom

Kilka skorup - stłuczona porcelana;
stary kryształ w kredensie dębowym;
kroki jeszcze słychać na schodach.
Dom oddycha - w ścianach szepty, rozmowy.

Werner pisał w ostatnim liście, żeby zabrać
to najważniejsze: album ojca, cukiernicę
babki Helgi i owoce pigwy, koniecznie

nie zapomnieć bzów spod okna, marzeń -
zapakować w tobołek podróżny smugi słońca,
wilgoć ziemi z tego miejsca i modlitwę
z dzieciństwa. Zawsze ważna, pierwsza.

Opowiada przytulając się do pieca
zwieńczonego owocami dębu, pełnią
ciepłych wspomnień, podszeptów.
Nie przerywam, gdy wzruszona
stopy zimne rozgrzewa, ramiona.

Siwą głowę pochyla, (aż czuję się niezręcznie, aż słowa uciekają, giną),
kiedy szepcze: Nie moja wina. To nasz dom.

Wiem, nie twoja wina.
Drżącą dłoń w swojej trzymam.

autor

cii_sza

Napisany: 2015-12-12 Dodano: 2016-01-05 11:38:54

Ten wiersz przeczytano 3640 razy

Oddanych głosów: 36

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie