Nasz sen

Głęboki długi tunel, może to było dno
Głębokie morze krwi, morze naszej krwi
Ściany tunelu poplamione, krwią naszą chyba
I my wtuleni w siebie, łączący ciała krwią
Nasze ciała drżały, z nich płynęła krew
Nasze oczy wciąż płakały, a usta krzyczały „nie”
Lecz krzyk stłumiony potokiem morza krwi
Stawał się głuchym, nic nie znaczącym szeptem

Z Twej ręki wypadł nóż, krwawy ostry tak
Z Twej ręki wypadła ma dłoń spragniona Ciebie tak
Ty nie czułeś już nic i z uśmiechem zasnąłeś
Chciałam zapłakać, lecz i na to brak mi sił
Przytulić chciałam mocno do mnie należące ciało
Lecz ono tak rozpaczliwie tak krwią wciąż płakało
I nóż ten już popłynął, popłynął strumieniem krwi
I Ty tez w tunelu krwi zgubiłeś się z oczu mych

Płakałam jak dziecko, już głośno i szczerze
Wszystkie Twe problemy stały się nicością
Chciałam byś znów spojrzał na mnie
Wpatrzona jak w posąg w zakrwawioną ścianę
Poczułam że już nigdy nie odnajdę Cię
Że zgubiłeś swe życie, utopiłeś swe istnienie
Został tylko nóż, który przy końcu strumienia zatrzymał się
Zbierając siły, zabrała go, wbiłam, zasnęłam i uwierzyłam

autor

młoda88

Dodano: 2005-04-07 15:42:18

Ten wiersz przeczytano 552 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Nieregularny Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie