Nasz wielki dom

Z za krat okiennych nocą szarych
Rozmyty obraz świata w mroku
Parku trawników i drzew starych
Odwiecznych więźniów mego wzroku

I pośród ciszy barwy nocnej
Bezczelna zorza dumnie wschodzi
Wyrywa ze scenerii mrocznej
By skąpać dom nasz w swej powodzi

By białym ścianom zabrać szarość
Lamperii brudnej zwrócić zieleń
W miejscu gdzie wciąż zagląda starość
I sióstr jej chorych aż tak wiele

Zimny korytarz już rozświetla
Bladym odcieniem pomarańczy...

Szur, szur wychodzą z sal pacjenci oddziału
Chlap, chlap noga za nogą pomału
Po mistrzowsku związani paskami szlafroków
Lekami otępieni i nie świadomi kroków
A miedzy nami pielęgniarki, lekarze i sanitariusze
Ci normalni, ci zdrowi których oglądać muszę

autor

Józef K.

Dodano: 2006-04-07 10:01:00

Ten wiersz przeczytano 425 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie