Nasze marzenia

Wychodzisz spocony w pomiętym ubraniu
patrzysz niespokojnie
strzepujesz kurz gasisz papierosa
tłumaczysz, że praca, że stres, że obroty i przychody
że zwolnienia i nowe obowiązki
a marzenia podszyte są grozą

ale gdy trzeba, to znaczy gdy okruchy dotkną ziemi
i nastaje cisza, na tę właśnie sekundę pomiędzy dniem a nocą albo jawą i snem,
widzisz mnie
-bo w ciemności pojawiam się jak fotografia na wygasłym ekranie
ja we wszystkich możliwych uśmiechach w kombinacji wszystkich prawdopodobnych scenerii
ale po chwili dodajesz, że właściwie nieprawda bo tak naprawdę jestem tylko ja bez drzew i jeziora, bez szpitali i żłobków bez kina bez trzymania się za ręce
ja i nic poza tym

i patrzę jak zmieszany odwracasz swój wzrok, mniesz mankiety jesteś przegrany
stałeś się bankrutem

chciałabym obrócić się na pięcie powiedzieć
zapomnij nie da się tęsknić za czym czego nie było

ale już po kilku krokach
ty na witrynie sklepowej w przecenie
w metrze na przystanku po drugiej stronie z rękami w kieszeniach
kelner chłopak w przednim rzędzie taksówkarz mój szef i kolega z ławki z czasów szkolnych

myślę- nie
wracam pospiesznie
biegiem metrem samolotem
pociągiem taksówką wodzę oczami za ulicą
a potem szukam klatki schodowej
numeru przycisku nie pamiętam numeru dzwonię wszędzie ludzie krzyczą nie chcą wpuścić
uderzam w drzwi ledwo łapię oddech otwiera stróż próbuję wyjaśnić to
czego sama nie rozumiem
potykam się na schodach i wysypuje mi się wszystko z walizki
zbieram bieliznę kosmetyki dyszę z nerwów
i zanim cię ujrzę wychodzisz jakby dopiero obudzony
osłupiały, nie do końca ubrany albo uczesany słowem nigdy nie gotowy

i wtedy spełnia się moje jedyne marzenie
odwrócić się przez ramię i zobaczyć ciebie

autor

Zara Kałasznikowa

Napisany: 2003-05-19 Dodano: 2016-10-19 00:39:51

Ten wiersz przeczytano 561 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie