- nauczyciel zapomnień...

Przyciągnął mnie tytuł. A wiersz? Chyba raczej smutny.

Pozdrawiam:).

...zapomnieć..!? ....niemożliwe....pogodzić się z tym
co jest...teatr życia lubi dramaty...wzmacniają
charakter...i nowy ból mniej boli ..... :-}

Uwierzyć wprost trudno, tak zawsze tutaj wesoło było,
a dzisiaj jesienna nostalgia...

/też szukam takiego nauczyciela
- nauczyciela zapomnień……./ a nie
nauczycielki ;)Ja osobiście...miałam dobrego
NAUCZYCIELA ;)

O dobrych nauczycieli trudno...zwłaszcza tych którzy
ucza miłości, wiec ukłon w Twoja strone ze Ty
potrafiłeś...szkoda ze nie doceniła ale tak juz w tym
durnym zyciu jest...mam nadzieje ze teraz Ty nie
bedziesz długo czekał na ta, która nauczy zapomniec
chociaz w małej cześci...życzę tego z całego serca...

krótki , wymowny.Pełen uczuć... smutek ?

Paradoks - ale samo życie.... W każdym razie wiele ci
zawdzięcza... Świetne ujęcie niebanalnego tematu.

Takiego nauczyciela zapomnień chyba nie znajdziesz...
choc wydaje sie ,że to co niemiłe juz minęło to i tak
wraca pod inną postacią...ja osobiście do końca nie
mogę zamknąć drzwi przeszłości choc nauczyciela mam
dobrego...