Nauczyłem się umierać...

Nauczyłem się umierać na milion sposobów bez krzyku, pogodzony z losem i spokojny, w skutek czego straciłem wszystko, co było moje
Nauczyłem się też ukrywać cały strach głęboko pod powierzchnią plastikowego uśmiechu, w którym dziś się zatracam i coraz szybciej tonę
Lecz nie wiem jak zmienić samego siebie, kiedy rozpaczliwie tęsknie za Tobą, mieszając chaos w mojej głowie ze wstydem po bezsensownie wytoczonej wojnie
Próbując nabrać nowych sił, aby zacząć lepiej żyć, zaczerpnełem powietrza, którym wcześniej oddychałaś Ty i noc wypełniła się ogłuszającą ciszą, w niedorzeczności swej podsycając wygasły ogień
Nieświadomością swych czynów wyrwałem Twe serce i rzuciłem daleko, poza krwiobieg, ale przecież wiesz, to nie było celowane w Ciebie, czy zamierzone
Chadzając ścieżkami prowadzącymi do dna, napotkałem tam Ciebie,a wtedy moralność znów stała się paletą nieskończonych barw i ostrości
Zaplątany w nagłą wizję piękna i odbudowy, pogrążyłem się w szoku, a Ty zapomniałaś dostrzec, że ostatecznie dawne blizny zawsze będą dawały znać o sobie

autor

Andie122

Napisany: 2012-11-29 Dodano: 2012-11-30 16:52:00

Ten wiersz przeczytano 485 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie