Nekromanta ma depresję
Nekromanta ma depresję,
Gdzieś zgubił swą obsesję,
Miast na czarno się ubierać upiornie,
W białych szatach biega swawolnie,
Niegdyś postrach wśród ludu siejący,
Teraz łagodny i życie sobie ceniący
Nekromanta ma depresję,
A może cierpi na amnezję?
Zachowanie to niepodobne do niego,
Takiego złego wygi starego,
Żeby zbierać kwiatki na polance?
Trza położyć kres tej sielance...
Nekromanta ma depresję,
Smutek ogarnął jego bestie,
Służyć chcą pod niegodziwcem,
Przyszło im żyć ze szczęśliwcem,
Który aurę pozytywną rozsiewa,
Aż się czartom istnieć odechciewa...
Nic tylko pozazdrościć Nekromancie,
Że tak przegrywa z życiem starcie,
Otwiera się na ludzi miast kisić w
sobie,
Podczas gdy każdy zwykle myśli o grobie,
On światłem, powietrzem, naturą się
cieszy,
Niech zobaczy sam ten, kto nie wierzy...
Każdemu życzę takiej depresji ^_^
Zethariel
Komentarze (2)
Bardzo zabawnie opisałeś jak przeżycia zmieniają
podejście, postrzeganie świata przez ludzi.
Bardzo wesoły i przemyślany wiersz z bogata ilością
przeciwstawień co wzbogaca wiersz... Jak go się czyta
to uśmiech sam się pcha na usta ;)...Oby tak dalej.