Nic.

Zagubiona pośród wspomień
nie mających znaczenia,
pośród lęków i zła teraźniejszości,
stram się nie zjeść mego serca,
które spada pod naporem kamienia
-z bólu,udręki i pustki-
wprost do mojego żołądka.
Nie ma sensu udawać,
kolejny raz,
że nic się nie stało.
Żółć, która już dawno mnie zalała,
opada, zmywając za sobą wszelkie uczucia.
Niedługo zostanie tylko nic.
Gniję.
Nie widzę perspektyw na przyszłość.
Chcę nie być, ale boję się
wiecznego potępienia.

Proszę przebacz mi Boże,
bo jestem tylko człowiekiem.

autor

Rolliena

Dodano: 2007-01-06 18:36:38

Ten wiersz przeczytano 526 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie