Nic już nie mam

Stoję bez emocji
Pochłonięta w swej nicości
Coś mnie zżera
od środka
Nie mogę zrobić nic

Zawsze ta bezsilność
Tak bardzo boli
Mrugam wciąż rzęsami
Próbując ukryć łzy
Które chcą

Zamienić się w
wodospad rozpaczy
wylewając krzyki
które przez gardło
nie chcą przejść

Mam dość
tych zakłamanych istot
wokół mnie...
oczy moje
jakby nieruchome

Wpatrują się w pustą przestrzeń
Widzą tylko czarną dziurę
Mego istnienia
Nie mam szansy
nie mam wyboru

Nic już nie mam
Moja dusza pozszywna
już tyle razy
drżącymi rękoma
Co raz słabsza jest

Bo ręce całe w bliznach
już sił nie mają
zatrzymać jej
przy fizyczności
zaczyna wirować świat

Przez ciało przechodzi
nieopisany ból
przeszywa mnie
wydaje z siebie
głuche jęki

Upadam....

Jak niewolnica do stóp
Podnoszę wzrok
nic niewyrażający
w górę
i co widzę?

Znów ten cholerny
pogrążony w podłości
świat
z glebą
skażoną niewinną krwią

autor

Lady in Red

Napisany: 2005-04-06 Dodano: 2005-12-25 19:56:14

Ten wiersz przeczytano 357 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie