Nicość

Mrok panuje w pokoju,
okno zasłonięte na świat woła;
Za jaśniejącymi promykami, wśród krzyku sokoła.
Otwieram okno zabrudzone jak w boju,

Słońce chyli się ku zachodowi, unikając starcia w znoju.
Spostrzegam blokowiska, wśród granic świata;
Czy tam jest zieleń, piękność rozwiniętego kwiata?
Tam jest płachta, mej duszy nastroju.

Cisza zaćmiła nadejście jesieni,
mrok zanurza się w ciemność;
Nasłuchuję, lecz pustka dookoła.

Nigdzie nie widzę, ni drzewa, ni zieleni,
ptaki popadły w nicość.
Już wiem, że życie to nic zgoła.

2004 r.

autor

heaven

Dodano: 2008-07-03 10:23:33

Ten wiersz przeczytano 477 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie