Nie będzie drugiej Arki Noego!

Człowiek w spokoju by się zagubił,
najchętniej oblał sie tym szampanem,
płatki kwiatów bezwstydnie rozsypał po sobie,
zamnkął oczy, bez w strachu zamierania.
Zapomniał, że żyje tu, w świecie ludzi,
że strach jest w butonierce, a pod szyją pętla związana z zgubnej ułudy.
Że świat oszalał, a ludzie oszukali Boga,
skuli go w kajdany i wrzucili do celi, by móc bezkarnie gwałcić to, co dobre.
Człowiek najchętniej nie mówiłby o pożarach dookoła,
o mroku, który pomylił godziny, zamiast w nocy, za dnia się panoszy.
Człowiek chciałby widzieć tylko dobre strony świadomości,
nie nosić ciężaru wszystkich wokół, bo tak jest naprościej.
A tutaj nagle zza rogu diabeł wyskoczy na swoim rumaku,
nie da ci zasnąć w spokoju, nie da ci zjeść kromki chleba, bez goryczy, bez potrzeby szczególnej odwagi.
Błogosławieni Ci, co potrafia przejść obok konającej ziemi z obojętnością,
lub wmówieniem sobie, że to tylko slajd kinowy, taka zabawa w horror.
A my, świadomi podwójnie, idziemy jakby wolniej tą drogą,
gasząc latarnie iskrzące się złowieszczo, mylące szlaki zapatrzonym, w sztuczny spokój.
Dzieci gorzkiej prawdy, dzieci skazane na szerokie patrzenie,
gdzieś, kidyś, pozbawione niewinności, ubrane w jakieś skrzywienie.
Więc witraże piękne przed wami, jakże kolorowe.
A przed nami ołtarze zakrwawionej mszy w imię pokonania dobra.
Bóg miał dobry plan, zrobić cos fajnego,
lecz ktoś zmienił jego zamierzenia, zdecydował za niego.
Ktoś tutaj komuś robi krzywdę, właściwie miliony milionom,
spojrzałbym w lustro, ale sie boję, bo może ja też mam już te czarne łzy na policzku, znamię Zagubionego w przeznaczeniu Boga.
Chcę być dobrym człowiekiem, chcę ocalić to, co jeszcze zostało w pogorzelisku stworzenia,
ale czy starczy sił, by krzyczeć?Czy ktoś usłyszy?Czy mianuje mnie szaleńcem, odmieńcem?
Czy powie, że sieję tylko zamęt, podburzam ludzi, którzy wiedzą lepiej?
Bo zła nie ma, a jak jest, to dla równowagi, nie dzieła owego zatracenia?
Ale ja swoje do znudzenia, z tej, czy tamtej przyczyny!
Zabijacie się nawzajem, mordujecie, pod własną pierzyną.
Lepiej o tym na codzień nie myśleć, nie pokonamy tego?
Lepiej pędzić, przed siebie, nie będzie przecież drugiej Arki Noego.
Kiedyś zapłaczemy, gorzko i zapóżno dla cywilizacji.
Czy dostaniemy rozgrzeszenie?Czy Bóg nam wybaczy?

autor

rebel

Dodano: 2009-03-17 10:17:34

Ten wiersz przeczytano 493 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie