Nie chę tego dożyć

Zanim zrzucę z siebie cielesne ubranie,
i popłynę dalej, falą uniesiony,
pomyślę – dlaczego – nic już nie zostanie,
nawet ukochane, tak mi bliskie strony.

Napis na pomniku tylko coś nam wskaże,
niby da pamięci ulotne wspomnienie,
a gdzie będzie miejsce dla tych części marzeń,
które nie odejdą nigdy w zapomnienie.

Dobrze, że choć teraz wiersz czasem ułożę,
przekażę potomnym niby mądre słowa,
ale by uchronić od wszelkich zagrożeń,
to nie jestem wieszczem, to nie moja głowa.

Zanim mi łopatą grabarz grób ułoży,
I usłyszę może żałobników żale,
to powiem wam szczerze, nie chcę tego dożyć,
do śmierci mi także nie śpieszy się wcale…

autor

Grand

Napisany: 2019-09-23 Dodano: 2019-09-28 09:46:03

Ten wiersz przeczytano 373 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie