Nie, kochanie...

Nie, kochanie,
więcej już...

Cię rozmową nie zabawię,
wszakże mowa moja hardą!
więc się słowo nie ostanie -
po cóż igrać z jaźnią twardą?

Po cóż miałabym żałować?
któż rozpacza po chorobie?
wolę żale pohamować,
nie oceniać siebie w Tobie!

Umysł Twój pustą stalą dźwięczy,
serce zamkniętym na moje wyrazy!
Ciebie żadna prawda nie dręczy,
z uczuć wyprany jak z morowej zarazy.

Ja zaś dalej będę igrać,
słowem bawić się jak lalką;
mówić po to - żeby wygrać,
by podołać przyszłym walkom!

"Nie" więc, drogi luby mojej duszy
nie obdarzę [Ciebie] pocałunkiem!
myślisz, że me serce trochę prawdy skruszy,
gdy poiłeś je od dawna KŁAMSTWA obrzydliwym trunkiem?!

Kłamałeś, raniłeś, zemstą więc największą - zostanę sobą! Szczęśliwą! Najważniejszą!

autor

Saint Freak

Napisany: 2007-07-21 Dodano: 2007-07-22 18:55:53

Ten wiersz przeczytano 458 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie