nie pytaj

jak płaszcz na me ra­miona
os­nuło się niebo
przeszy­te hu­kiem śmier­ci
od deszczu po wiatr
nie py­taj mnie gdzie miłość odeszła
dlacze­go
tak dziw­nie Bóg urządził
ten nasz słod­ki
świat

nie py­taj mnie o ra­dość
która gdzieś pod płotem
w ra­mionach zwierzęce­nia ciężkie łzy wy­lewa
nie myśląc co jest te­raz
a co wzej­dzie po­tem
gdy ka­mień zacznie w smut­ku
uczyć się pa­cie­rza

głos tyl­ko ciepłym ran­kiem
za­pyta o życie
by jak bez­pańskie echo uderzyć o skalę
miałeś w swych dłoniach przyszłość
bez­tros­ki człowieku
psułeś
po­woli coś tak
dos­ko­nałe

autor

jarek k

Napisany: 2017-02-18 Dodano: 2017-03-12 17:19:40

Ten wiersz przeczytano 344 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie