Nie rozglądaj się, już nic dla...

Co tu wymyślić, żeby chwilą lśnić

Przez ostatnie ranki które witam prawie w nocy,
idzie luty, marzec wiem ze nie ja a koty
Ale podobnie się zachowuje, we łbie mi pustką wibruję
Kiedyś byłem żołnierzem w pułku samolotów myśliwskich, jako mechanik
miga 21,
często zgodnie z wymogami musiałem zdekompresować kabinę w której sam
siedziałem
Nadciśnienie i podciśnienie wywoływały we mnie wrażenie niemiły,
jakby w autoklawie, wyciągano ze mnie zamiast powietrza ostatki błąkającej się
we mnie weny
Od trzech dni jest kartka , lub ekran wiem jaki mam temat, piszę, piszę i po
chwili już Bolesława nie ma
Co napisałem to śmiech mnie dotyka, sam do siebie gadam, z ciebie kiep
nie poeta
Już mam pierwszą zwrotkę, już zaczyna się rodzić jajko, patrzę żółtko się wylało.
Mam taki kufer po babci ( umowny w komputerze) zostawiłam tam przez lata,
reszki tego, w co nawet dziś jako wiersz nie wierze
Tak sobie myślę, a z tym kłopot, nie tylko dziś co tu wymyślić żeby chwilą lśnić.
O miłości napisałem kilka set „dzieł” o mojej mieścinie również wiele, i tak
naprawdę wiem, ze nie mogę gnuśnieć przy białej kartce, gdzie jest data i
namalowane serce odręcznie
Wszystkie moje „dzieła” są ledwo zauważane i to nie jest dla mnie smutne,
ale ja sam na to patrzę, czytając się nudzę.
TY do mnie piszesz słowa które chowam w szkatułce w złotym rzeźbiona,
są słowa, są twoje prawdziwe i pseudonimów imiona, są i cyfry obok liter,
jest wszystko
Ja gdy pióro maczam w inkauście, często plamie kartę – to ostatnie dnie tyle są
co nic wartę.
Mam ogromne trudności ze spaniem, o 21: 30 lecę w nieznane a już o 23: 30
jestem zmęczono wyspany.
Zasypiam na chwil parę a to w pozycji klęku przed tapczanem, lub w fotelu.
Kiedy zbliża się godzina 4:0 rano, mimo zmęczenia już jestem szczęśliwy,
że nocy już nie ma.
Otwieram ,,kompa” ładuję się politycznie – pisze wiersz i odkładam i
czekam na godzinie 7:0 rano by wyjść pod byle pretekstem
(najczęściej po świeże pieczywo)
Zaczynam się bać nocnych godzin, wiedziałem że kiedy się kończy męska
młodość a ona trwa do 86 roku życia, to tak mówią, zaczyna się otwierać
czwarta kwarta, resztki wieku, i ja już trzymam ja za klamkę – zaczyna się
nowe, życie starcze .
Śmieszy mnie to, że jeszcze wczoraj 100 metrów przebiegałem w sekund parę,
a dziś po 10 metrach, czuje w nogach wodną parę. Staję wtedy, rozglądam się
wokoło, uśmiecham się do siebie i jest mi słabo w nogach –w sercu wesoło
Jutro pewnie tez nie będę poetą, prędzej, czy później powiem sobie – to już
nie to, poeto
Pozdrawiam – idę do szaf by nabrać na siebie ubrań w cebulkę, stanę już
sobie w kolejce dziś w nocy, przed kwiaciarnią, w piątek rano będę pierwszy,
z kwiatami do ciebie
Pozdrawiam - Bolesław (13 01 2024 – poniedziałek, nie trzynastego )

Autor: slonzok
Bolesław Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2024-01-13 Dodano: 2024-01-13 01:11:21

Ten wiersz przeczytano 299 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie