Nie różnił się zbytnio.

dla tego, który zna moje wnętrze.

Nie różnił się zbytnio.
Budowa przeciętnego człowieka w tym wieku.
lecz w jego ramionach łatwo uchodził smutek...
Oczy z kolorową tęczówką wokół źrenicy,
lecz w tych oczach znajdowałam spokój...
Usta malinowe. Nie szerokie,nie wąskie.ot tak Po prostu. Zwykłe.
a jednak.. Na tych ustach widać jeszcze ślady pocałunku.
Uśmiechał się i smucił. Jak każdy..
A każdy jego uśmiech i łza na policzku,były dla mnie zagadką.
Nastroje miewał różne. Nie potrafił jednak krzyknąć.
Każdy przeżyty z nim dzień był nowym wyzwaniem które stawiało nam życie.
Każda chwila,była zagadką. Nawet w nocy,potrafił znaleźć światło.
Teraz? - żyję dalej. choć to nie to samo życie.
A każdy uśmiech,to uśmiech na pokaz.
Każde szczęście, to udawane szczęście.
Bo kilka nut pieśni mojej duszy,zagrało dla niego
i odeszło razem z nim.

autor

Vajola

Napisany: 2009-07-24 Dodano: 2009-12-20 10:43:34

Ten wiersz przeczytano 682 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Monolog Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie