Nie warto ze śmiercią stawać w...

Uważajcie na siebie....w wakacje...

Był słońcem roześmiany wrześniowy poranek,
A spod przymkniętych oczu-czarnych firanek
Łzy pożegnania spoglądały żalem...

Na blade lica jasny promień słońca...chylił się
ku Niej jak by Ją wciąż całował...
patrzyła na Nią zieleń wokoło...patrzyło niebo...
Lecz ludziom w wokół nie było wesoło...

Z milczącą twarzą...ach jak jeszcze młodą,
wszyscy płakali...nie mogli się zgodzić z
tak wielka szkodą...

A śmierć z znienacka dostąpiła młodość
Dziewczyny...i po co teraz kazanie księdza,
p co wymieniać Jej wszystkie czyny?

Teraz, gdy trumny zamykają wieko...
W niepamięć rzućmy złe chwile i dni...
Zachowajmy w sercu tylko te dobre sny...

Bo, po co płacz i żal...po co Jej bicie w dzwony...
Patrz człowieku młody...i pomyśl....
Że ze śmiercią nie warto stawać w zawody....

lepiej nie ryzykowac zbytnio....i wrócić w jednym kawałku...

autor

ZIULA

Napisany: 2005-06-29 Dodano: 2005-06-29 12:49:01

Ten wiersz przeczytano 573 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie