Nie wiem

Wtapiam oczy w tafle wodnego szkła
Poszukuje jak pustelnik drogi do nikąd
Chłód przeszywa moje ciało pokryte nagością
Ciszy i odłamków rozbitego lustra

Płakać nie potrafię mimo ze mocno boli
Przeszłość przyszłość i ta okrutna teraźniejszość
Szczęście rozpuściło sie. na dobre jak steryna
Z piekielnie rozżarzonej nocą świecy

Targają mną wiatry północy i południa
Pragną unieść moje stopy do nieba, ale
Nie potrafią zrozumieć goryczy ciężaru
Sumienie nieubłagalnie ciągnie mnie w dół

Boje się ze upadnę głowa w cierniste
Pola czerwonych poachnacych płatków Róź
Nie pojmę aksamitu ciepła słonecznego
Które i tak nie spadnie na marne moje ręce

autor

Inka

Dodano: 2004-07-31 22:20:35

Ten wiersz przeczytano 470 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Wolny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie