Nie zaśpiewam sto lat /sonet/

Dla Kamili

wszyscy mówią sto lat magiczne zaklęcie
które ma spowolnić bieg ducha do nieba
ale ja nie pragnę ujrzeć cię stuletniej
ani zatrzymywać w biegu twego serca

wiem że po nas spłynie czas milionem zmarszczek
miłość w serca werbel coraz ciszej będzie
bić aż się przebije dźwięk przez ciała tarczę
i to co zakończy rozpocznie się w niebie

nie chcę Cię stuletniej Ciebie, co w przyszłości
kolię gwiazd zakładasz na niebieską szyję
ale ciebie z dzisiaj Tą co chwilę nosi

aby się dwa serca, dwie perły w cielesne
muszle zatopione nawlekły na nitkę
jednego uczucia co nie chce być wieczne.

autor

Zygfryd

Dodano: 2009-09-06 12:31:12

Ten wiersz przeczytano 442 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie