Ostatni Sonet

Dla Kamili

Czy się znów splotą ręce nasze w niebie
i świat ujrzymy, ten sam, ale inny
Gdy tysiąc wieków będziemy od siebie
nieznani, obcy. Choć wieczni - nie-żywi ?

Czy tam obudzą, tych, co śnić pragnęli
na przekór prawom i nakazom życia
Kluczem otworzą - drzwi ciała - powieki
by znowu ujrzeć, to, czego nie widać?

By potem rozpiąć na łuku skroniowym
kamiennej czaszki, niebo - skórę Ziemi,
Ponownie kochać, lecz sercem ponownym .

I tak na przekór tej niecodzienności
prze-minąć wieczność, która w nic nie wierzy
czekając na coś, co nie ma przyszłości.

autor

Zygfryd

Dodano: 2009-09-05 11:25:29

Ten wiersz przeczytano 409 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie