Nie zawsze cień

Proza

Sobota — wirus, nie wirus, zakupy trzeba zrobić. Wyszłam na ulicę, marcowe słońce świeciło jasno, lekki wietrzyk rozwiewał włosy, ptaki wyśpiewywały coś po swojemu.
Tylko ludzi niewiele — kwarantanna, izolacja, totalne przygnębienie. Każdy chce załatwić to, co niezbędne i zamknąć się w domu, w sobie, przeczekać, przeżyć.
Pospiesznie weszłam do piekarni, kupiłam chleb i kilka bułek, w mięsnym kawałek schabu, parę
plasterków wędliny, jeszcze ziemniaki i cytryny w warzywniaku; bez kolejek, bez kontaktu, płacąc kartą. To wszystko, można wracać.
Znużyła mnie ta wyprawa. Gdzieś zapodziała się dawna energia, nawet nie chce się oddychać wiosennym powietrzem, choć przecież chyba nie jest skażone. Wykończy nas ta pandemia.
Niecierpliwie pchnęłam furtkę, weszłam po schodkach, szur, szur przez przedpokój, i nareszcie kuchnia. Położyłam płócienną torbę na podłodze, podniosłam głowę i zamarłam w zdumieniu.
Bukiet przepięknych, papierowych herbacianych róż po raz
pierwszy tonął w złocistych promieniach.
Wazon z kwiatami stoi w tym miejscu od dawna, ale że słońce prawie wcale tu nie zagląda, nigdy przedtem nie widziałam ich w aureoli.
Chłonąc wzrokiem magiczny widok, pomyślałam, że tak jak słońce niespodziewanie obdarowało płatki blaskiem, tak los nie poskąpi dobra, trzeba tylko poczekać na tę jasną chwilę.

https://youtu.be/inb8MMZ-QmA

autor

Turkusowa Anna

Napisany: 2020-03-28 Dodano: 2020-03-28 21:28:25

Ten wiersz przeczytano 1637 razy

Oddanych głosów: 36

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie