Niebajka bez morału

Młoda, stara, do wzięcia, bez wzięcia
i ze wszystkich znaków zodiaku -
każda czeka na swego księcia,
co przypędzi na białym rumaku.

Lecz gdy książę okaże się żabą
(nawet poprzez magiczną moc trunku),
to już żaden czar nie da rady,
ani jeden i sto pocałunków.

Która chce, może szukać do skutku,
lecz całując sto pierwszą żabę,
zacznie kiedyś wołać "ratunku!"
(licząc swoje sto jeden brodawek).

Dobre oczy z bagienka wypatrzą
nawet księcia. Lecz wcale nie gorsza
może być opcja: - Oto z miną macho,
zjawia się żaba w czerwonym Porche.

Ona mu liny z niedostępnych okien
zrzuca, by wspiął się do niej po szczęście złudne.
A potem już razem w wieży wysokiej
śnią swój sen stuletni trudny.

Bo żaba się nie daje nijak odczarować,
nawet gdy się jej zagrozi beczką prochu.
A dama… och! Nie taką się przecież wspinał ratować.
Żadna z niej księżniczka, choć śpiąca (na grochu?).

Zwykle tutaj się przegapia nagłe wejście Smoka -
który, by wiązać ofiary, nie musi mieć sznurka
i… nie da się przechytrzyć ta bestia stuoka:
„Ha! Ha! Bez miecza?! Wracać tu! Powtórka!”

Obowiązkowo na końcu powinien być morał.
Ale to nie koniec i nie ma co śnić,
by w tak krótkim czasie ktoś się z tym uporał.
„Kochajmy żaby!” – czy może… być?

autor

annael

Dodano: 2007-01-28 00:13:30

Ten wiersz przeczytano 540 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie