Niecienie własnego Ja

I nastał czas niecieni,
Smug nieświatła zagubionego w przestrzeni,
Rozmytego śladu na okna lustrzanym odbiciu,
Zniechęcającym do zachęcania...
Nie ruszy, nie drgnie, nie nakłoni,
Nie spojrzy, nie zaszepce, nie dotknie...
Jak martwy motyl bezładnie poddaje się sile grawitacji,
Opając na dno, dno...
Wieczna sława, wieczna pogarda,
Wieczna miłość, wieczne Ja...
Rzekła dusza, rzekło serce,
Pogardliwie...

autor

Duch99

Napisany: 2008-03-07 Dodano: 2008-03-07 23:22:25

Ten wiersz przeczytano 375 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie