Niema rozmowa

Klękam przed Tobą, choć serce me krzyczy
Buntu domaga się duszy mej głębina
Strach niczym otchłań, wciąż nieokiełzana
Jak to powiedzieć?
I o co zapytać?

I choć cała w żalu, gniew mnie poniewiera
Rozchyliwszy usta, tylko łza przemawia
Dłoń w pieść zaciśnięta na ziemię upadła
Tak spojrzałeś na mnie ojcowsko i czule
Uleciały w niebo wszystkie łzy i bóle

Twa dłoń nieskalana gładzi moją głowę
A ja wstaję wstydu rumieńcem oblana
Bom w Ciebie wątpiła w mego Ojca, Pana!

autor

Megi*

Dodano: 2006-09-06 20:08:57

Ten wiersz przeczytano 419 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie