Niepamięć
Człowiek odchodzi,
bezdenna rozpacz,
łzy na cmentarzu,
codzienne modły,
kwiaty i znicze
aż do momentu,
kiedy przychodzi
lepsza codzienność
wraz z niepamięcią,
każą zapomnieć.
Zostaje brudny,
smutny nagrobek.
Pamiętasz?
Człowiek.
autor
Turkusowa Anna
Dodano: 2016-10-31 16:49:39
Ten wiersz przeczytano 1718 razy
Oddanych głosów: 50
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (49)
Smutne ale tak jak napisała Anna prawdziwe niestety.
szkoda, że każdy zaślepiony sobą nie zatrzyma się na
chwilę...
smutne ale prawdziwe
Smutne to, ale spotyka się groby o których nikt nie
pamięta. Pochówek się odbył i koniec?
Pozdrawiam.
Bardzo smutna prawda.
Pozdrawiam cieplutko.
Samo życie. Zbyt wiele tych smutnych
zapomnianych nagrobków.
Pozdrawiam:)
póki my żyjemy...
Nigdy ne można zapomnieć póki żyjemy i są jeszcze
poeci... Pozdrawiam
zapomnieć? nigdy...
Refleksyjnie. Po około stu latach pamięta się tylko o
wybitnych jednostkach. Miłego wieczoru:)
tak często bywa .. płacz omdlewanie i niepamięć ..
Dobry temat
... te nasze "obyczaje-zwyczaje"
Bardzo dobra refleksja, ujęta w treściwym wierszu. I
tak też bywa.
Ot, zwykła szara codzienność.
Pozdrawiam serdecznie.
Pamięć leczy rany.
Pozdrawiam
To smutne lecz taka jest prawda,że wszystko kiedyś
zatraci się w niepamięć
roznie bywa, czesto tak jak piszesz, od wielkiego
dzwonu przypominamy sobie o zmarlych, albo...
odwiedzamy czesciej niz za ich zycia; sa tez przyklady
wielkiej milosci i tesknoty, codzienne spotkania az po
wlasny grob,
pozdrawiam:)