Niepokonany, niepoko...

Przez pustynię, ocean, autostrady snów
do smaku słów kojących suchą duszę
na parapecie leżących z wolna o świcie
których boję się dotknąć by nie prysł czar
utkany pajęczyną nadziei dzielonych na czworo
z pod kołdry jeszcze zaspanej ciche dzień dobry
na śniadanie pod niebem pięciogwiazdkowym
na rosie czy dywanie ślady bosych stóp
kreślą atramentem słowa niecierpliwe
oczu zamkniętych wpatrzonych w dal
gdzie zniknęłaś za zakrętem bladych dni
gdzieś nie wiem nawet gdzie
zostawiła smutne deszczu krople
spływające po szybach bezwolnie
z tęczą czarno białą jak szalik dziergany
z kolorów wspomnień w słońca brzasku
budzącym co dnia bukiet bez celofanu
niedowierzania z tęsknotą wplecioną
pomiędzy łodygi zielone wiosennie
malowane nieśmiałym optymizmem
który od lat testowany przez los
wciąż ślad uśmiechu nosi na twarzy
wymięty jednak niezłamany
z korzeniami zatopionymi w skale
niestraszny świat
ani tęsknoty oczekiwanie
na uśmiech swawolny uroczy
dnia jutrzejszego
zapewne piękniejszego.

autor

Szczensciarz

Napisany: 2009-05-19 Dodano: 2009-05-19 18:48:42

Ten wiersz przeczytano 479 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie