Niepokornych gruzów stos.

Dla tych wszystkich których nienawidzę.

Za ciemną bramą, w pustym domu,
Odkąd pamiętam...
Za białymi drzwiami,
Natrętne myśli gromadzą się w pokoju
o ciemnych ścianach z bladymi zaciekami...

I nikt nie zwraca na nie uwagi...
Gdy gniją i krzyczą ogarnięte wspomnieniami.
I wszyscy uciekają od nich jak najdalej...
Gdy płaczą i zabijają
swoim ponurym, przesyconym żalem.

Ach! Przechodniu nieświadomy!
Gdybyś wiedział czym mój umysł jest strudzony...
Gdybyś mógł zrozumieć wrażliwość swojego serca...
Nie gardziłbyś losem swym jak zwierzęciem nikczemnym...
Obdartym ze wszystkich cnót,
Które kłębią się cicho u twych stóp.
Ale...
Tylko począł marzyć...
Marzyć tętniącymi górami...
Marzyć! Falującymi morzami,
marzyć o smaku słodkiego szczęścia,
jakim jest wolność i miłosna udręka...
Jakim jest siła lotnej namiętności,
która przesyca swym szaleństwem wszystkie kości.

Ale nie.. Przechodniu prze najmilszy...
Ty wolisz fruwać między dymem nieistnienia,
a chmurami wiecznego po wątpienia.
Jaką jest karta rzeczywistości.

Carry me over. Now.

autor

niewierna_zyciu

Napisany: 2009-10-05 Dodano: 2009-10-07 20:52:35

Ten wiersz przeczytano 775 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie