Nieuchronna
Tym, dla których żyję i dzięki którym istnieję. Rodzicom, Mężczyźnie, Rodzinie,...
Nieuchronna
I nas kiedyś nie będzie,
lecz nie będą mówić wszędzie,
jak bardzo nas nie ma.
Grobu swego gotowość
ma już każdy,
i nas doczeka czas.
Żyjmy więc. Bez wahania,
tylko ważnymi sprawami.
Bez czekania,
na znaczniejsze nic.
W obrębie bytu
za miłości zasługą nieobecnym być,
być tylko cząstką
karuzeli świata.
Nieobecnym być,
aż po brzegi uśmiechu,
świadomość odrzucać, tożsamość i lata,
dla dobra natury.
I nas kiedyś nie będzie,
lecz nie będą mówić wszędzie,
jak bardzo nas nie ma.
Czasami tęsknota
bezbrzeżna
maleńkiej istoty,
po tysiąckroć ważniejsza jest
niż ubolewanie bezimiennej masy.
Zawsze dla kogoś
nie będzie nas niewyobrażalnie bardzo.
I nas kiedyś nie będzie,
lecz nie będą mówić wszędzie,
jak bardzo nas nie ma.
Dzieło pisze się całe życie,
Życie jest dziełem i pełne jest
dzieł.
Pojedyncze pozostaną otwarte,
dopóki nie domknie się
to najważniejsze.
I nas kiedyś nie będzie,
lecz nie będą mówić wszędzie,
jak bardzo nas nie ma.
Żyjmy więc,
póki dziwny czas
nas całuje.
Bez żalu za tym,
jak to nas nie będzie.
Żyjmy życiem,
ono jest nagrobkiem naszym.
Uczy nas doświadczenie, słowa tylko pokrzepiają.
Komentarze (4)
Wiersz robi ogromne wrażenie, aż chce się do niego
wracać. Przepięknie poprowadzona myśl. Refleksja tak
oczywista, że nie zauważalna niemal dla nikogo.
Naprawdę gratuluję.
Prawdą jest że życie to jedno wielkie czekanie ... Na
różne rzeczy. I raz nie ma nas więcej, raz mniej. A
czas i życie uciekają ...
Nareszcie wiersz dotarł do czytelników. Gratuluję
wyróżnienia jakże zasłużonego. Jestem pod wrażeniem
głębokiej dojrzałości i doświadczenia życiowego tak
młodej poetki. Cieszę się już na następne wiersze.
Niektórzy nawet nie zauważą "jak bardzo nas nie ma",
dla innych "nie będzie nas niewyobrażalnie bardzo"...
To takie oczywiste, że aż dreszczyk po plecach
przechodzi z powodu tej oczywistości. Niby o tym się
wie, ale... musiałaś najpierw o tym napisać. Pięknie
:)