Niewidzialni

Dla ludzi widzialnych

Niewidzialny ide drogą swą, ludzie ciągle mnie nie widzą.
Czasem staje się kamieniem,
przezroczystą szybą .
Bije ciągle moje serce , czuje w sobie
wielką złość,
lecz oni jak bez oczu są , odrzuceni w wielką nicość.

Jestem jak bez wiatru ptak,
daleko nie polece.
Ciągle daje jakiś znak,
lecz to tylko wielka przestrzeń.
Gdzieś daleko ktoś tam jest, nie ma życia w szarej mgle.
Szukam kogoś kto by był ,
ale wciąż znajduje łzy.

Stoje jak na drodze znak.
Mijasz to co w sobie mam.
Nic nie mówiąc tracisz wzrok
Taki Niewidzialnych los.

Dla ludzi Niewidzialnych

autor

Antonio

Napisany: 2005-09-17 Dodano: 2007-01-21 13:08:29

Ten wiersz przeczytano 861 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie