(Nie)Znalezione

Słyszę Cię, lecz dogonić nie umiem
Nie umiem zlokalizować kształtów Twych delikatnych.
Błądzę niczym ślepy, po omacku.
Dotykam najczulej, przepalonych wspomnień,
niepokoję te stare, uśpione czasem
Po to by wykrzyczeć Ci prawdę

Uciekam by znaleźć odpowiedź, konstruktywną tajemnicę do rozwiązania,
Wraz z biegiem rozsiewam słodki zamęt,
chęć działania, wyjścia ponad granicę rozumu.
Enigmę wpuszczam przez dziurkę od klucza,
Budzę do życia ćmy zza starej szafy,
zaglądam za zakurzone obrazy,
Otwieram rany zaszyte śmiechem...

Próbuję zarysować kontur Twych oczu, by otuliły mnie tym samym
nietuzinkowym spojrzeniem.
Słyszę Cię lecz nie widzę,
a przecież poruszyłam niebo i ziemię,
metafizykę i doczesność,
by powiedzieć prawdę,
Potrzebuję Cię.
by odpowiedzieć na pytanie,
Kocham Cię.
by w końcu i pożegnać się,
Uciekam.

autor

fretful

Napisany: 2008-11-03 Dodano: 2008-11-04 01:44:32

Ten wiersz przeczytano 444 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie