No, to jesteśmy umówieni

Już 4-ty odcinek

6.
Po niepełnych dwóch godzinach grania w takich tylko parach, w jakich sobie życzył Filip, czyli on z Maćkiem lub z Basią, po sześciu w sumie roberkach, okazało się, że najlepszą punktacją łączną może pochwalić się Marta. Obaj panowie spinali się, jak mogli, ale na razie zajmowali trzecią i czwartą pozycję. Dziewczyny znacząco popatrzyły na siebie i starsza z siostrzyczek, właśnie Marta, zawyrokowała jakby nieprzypadkowo zgodnie ze stanem rzeczywistym:
– No, có ż powiedzieć, drodzy panowie, widać chyba, że koniaczek wam nie sprzyja w osiągnięciu dobrych wyników.
– Droga szwagierko, koniaczek zawsze nam sprzyja, natomiast niefortunnie układają się inne czynniki obiektywne – spróbował zaoponować Maciek, ale nie trafiło to do przekonania jego Basi, która poparła stanowisko siostry:
– Marta nie pije wcale, więc jest na pierwszym miejscu. Ja piję troszeczkę, więc jestem na drugim. Wewnętrzną sprawą między mężczyznami jest, który z nich wypił więcej, ale to nie zmienia faktu, że zajmujecie, kochani, dwie ostatnie zaszczytne pozycje w tabeli.
– A co na to nasz drogi Filip, który nie chce ze mną grać w parze? – z wyraźnie podkreśloną zjadliwością spytała Marta. – Nie trzeba być mistrzem świata w psychologii albo sporcie brydżowym, żeby zauważyć koincydencję między moim pierwszym miejscem w tabeli i kolegi ostatnim, a tym, co nazwałabym na roboczo postponowaniem dobrego gracza.
– Nie zostaje mi nic innego, jak tylko prosić o wybaczenie i zaproponować jeszcze co najmniej jednego roberka, w których zagram z panią mistrzynią świata – ukłonił się z wyraźną przesadą lekko skonfundowany Filip. – Zechcesz, o pani, w końcu zagrać ze mną w jednej parze?
– Będzie to dla mnie prawdziwy zaszczyt, chociaż na tym etapie współzawodnictwa nie gwarantuję sukcesu.
– To prawda, po sześciu już rozegranych robrach zagranie jeszcze jednego, siódmego, nie przyniesie ci, Filipie, pierwszej pozycji końcowej – podsumowała Basia. – Nawet po wygraniu szlema z rekontrą po partii i tak będziesz miał miejsce najwyżej miejsce drugie w tabeli, nigdy pierwsze.
– Nie przesadzajmy, nigdy mi nie zależało na najwyższych pozycjach w tabeli. Spróbujmy tego jednego jeszcze, siódmego robra, po którym będę się zwijał do domu.
Trzeba przyznać i zauważyć, że po tej jednej, ostatniej rozgrywce w parze z Martą Filip osiągnął jednak sukces i to bezprecedensowy – przesunął się na drugie miejsce w tabeli, tuż za swoją wreszcie zaakceptowaną partnerką. Dopomógł w tym na pewno nie szlem, ale szlemik w bez atu, którego po partii Basia chyba celowo skontrowała (aby dać szansę zarobić dużo punktów przeciwnikom). Siostra jej, Marta, czujnie zrekontrowała, a następnie znakomicie rozegrała, w kluczowym momencie decydując się na impas na damę karową, znajdującą się w ręku Basi (niewykluczone, że po zachęcie, czyli po mrugnięciu prawym okiem do rozgrywającej). Efekt był taki, że na zakończenie wszyscy uśmiechnęli się do siebie nawzajem z zachwytem dla zagrań z najwyższej półki w wykonaniu Marty, co doprowadziło ją do jednoosobowych oklasków dla Filipa, który zaskoczony geniuszem brydżowym partnerki nie zdążył zareagować w sposób właściwy (to on powinien klaskać, niekoniecznie odwrotnie):
– Brawo dla mojego wspaniałego partnera brydżowego!
Była godzina jedenasta, gdy Marta z Filipem razem wyszli z gościnnego mieszkania Basi i Maćka Olbrychów i zgodnie udali się do stacji metra. Zamierzali wspólnie podróżować co najmniej do stacji Ratusz, skąd Filip udałby się do swojego mieszkania na Muranowie, a Marta pojechałaby już dalej sama o jedną stację dalej, ponieważ na ulicy Zajączka znajdowało się jej lokum, zajmowane od nieco dłużej, niż pół roku, po zakupieniu z pomocą finansową niezawodnych rodziców.
Jedno z pytań, które cisnęło się na usta Filipowi, było związane z tym, jak Maciek uzasadnił swoje zaproszenie na brydża, gdy rozmawiali w trakcie zajęć laboratoryjnych:
– "Rejsowie mają być o siódmej" – tak mi powiedział Maciek kilka godzin temu – Filip zwrócił się do Marty po ruszeniu kolejki ze stacji Natolin, gdy usiedli obok siebie w niemal wyludnionym wagoniku. – Czy ty wiesz, o co tu chodziło? Kto to są ci Rejsowie? Ty i Robert?
Czyjekolwiek podejrzenie o wzajemne niedopasowanie Filipa i Marty już w tym momencie stałoby się konkretnie uzasadnione, gdyby nawet ktoś miał jeszcze wątpliwości. Marta zaczerwieniła się i odwróciła twarz do ciemnego, szybko przemykającego tła w tunelu za oknem wagonu. Dopiero po jakimś czasie Filip domyślił się, jak musiał ją tym pytaniem wkurzyć.
– Czemu mnie się o to pytasz, a nie Maćka, z którym rozmawiałeś i u którego byliśmy oboje w tej samej roli gościa? – odburknęła, nie odwracając lekko już załzawionych oczu do towarzysza podróży. – Od lat jesteście przyjaciółmi, kumplami, a ja mam wam pośredniczyć w wyjaśnianiu tajników wspólnych wydarzeń towarzyskich?
– Nie miałem czasu na dłuższą, wyjaśniającą rozmowę telefoniczną, prowadząc swoje zajęcia na uczelni. Maciek zadzwonił, ale nie wszystko zrozumiałem, zaś potem zapomniałem. Teraz sobie przypomniałem, więc uprzejmie się pytam.
– Uprzejmie się pytasz, a ja uprzejmie odpowiadam: Robert nazywa się Rejs, a ja wciąż jeszcze primo voto Lipowska. Mieliśmy być razem na brydżu u Olbrychów, przy czym o twojej obecności nie wiedziałam w ogóle, aż do chwili wejścia do ich mieszkania. Can you understand(*)?
– Robert Rejs – nie znałem tego nazwiska, tylko imię ... Maciek mnie nie uprzedził o wszystkim we właściwym czasie. Na dodatek wciąż nie wiem, po co właśnie mnie zaprosił. Robert ponoć się rozchorował.
– To, powiedzmy, oficjalna wersja. Robert Rejs to mój były już facet, którego sobie przygruchałam po tym, jak ty mnie puściłeś kantem na ubiegłą wiosenkę. Ostatecznie rozstaliśmy się z Robertem właśnie dzisiaj, ale żeby nie robić sensacji, Maciek ubrał to w inne niż prawdziwe słowa. Pasuje ci taka moja odpowiedź, Filipku?
– Mimo to nie zrezygnowałaś z brydża ... w trójkę?
– Owszem, Filipku, można od biedy grać w trójkę. Basia, jak doskonale wiesz, to moja siostra, więc zaproszenie mnie do nich przez szwagra nie wzbudziło żadnych moich obaw. O nieobecności swojej Robert sam osobiście zrezygnował, po dosyć burzliwej rozmowie dzisiaj ze mną. W jakim celu zamiast tego Maciek zaprosił ciebie, wbrew twoim jak wiemy zastrzeżeniom? Nie mam pojęcia, Filipku. Musisz się jego spytać, aby lepiej pojąć swoje rozczarowanie z tytułu niespodziewanego spotkania z moją skromną osobą.
Filip dobrze wyczuwał zdenerwowanie Marty, wciąż wpatrzonej w brak pejzażu za oknem. Łez nie udało się jej opanować, więc poczuł się zobowiązany do strojenia roli dżentelmena, towarzyszącego biednej, zapłakanej kobiecie. Gdzieś na wysokości stacji Politechnika wydał oświadczenie:
– Nie wiem, jak to ująć, ale nie mogę cię tak zostawić samotnej w środku nocy. Czy pozwolisz, że cię odprowadzę do domu na tym twoim Żoliborzu?
– Może to jakiś zbytek łaski, Filipku? Na stacji Warszawa Gdańska miałam zamiar wziąć taksówkę. Na razie stać mnie na to, więc nie musisz się o mnie tak troszczyć.
– Okej, może i nie muszę, ale jeśli chcę, to czy nie zgodzisz się na to mimo późnej pory? – odparł Filip. – Taksówkę również mogę opłacić, mnie też na razie na to stać.
Marta po raz pierwszy spojrzała na niego. Mimo wszystko lubił takie z nią chwile – płacząca, ale już uspokojona kobieta miała błyszczące oczy i pięknie drżące usta. Nerwowo dotykała palcami do lewego policzka, dość nieskutecznie próbując do końca się opanować. Krótkotrwały, bo ledwie półroczny ich związek obfitował w takie wydarzenia aż do zerwania wczesną wiosną tego roku. Filip poczuł się dowartościowany, że Marta wciąż być może go kocha – chociaż szkoda, że to nie Zosia ("dobry rydz, niż nic"). Postanowił jej towarzyszyć, ale ona miała wciąż z tym problem.
– Co będzie potem? – zapytała bez ogródek. – Zostaniesz ze mną na górze, bo jeszcze o mnie chcesz pamiętać?
– Tak, Marta, zostanę z tobą, jeśli pozwolisz.
– W roli pocieszyciela?
– W roli, w jakiej będziesz chciała. Masz chyba przecież jakieś drugie łóżko u siebie?
– Tak, oczywiście, że mam. Tak samo, jak czajnik do herbaty, sok w butelce, mydełko w łazience – co tylko chcesz.
– No, to jesteśmy umówieni. Zadzwonię tylko do ojca, że nie wrócę dzisiaj na noc i żeby się nie martwili.

(*) Can you understand? - (ang.) Czy rozumiesz?

https://www.youtube.com/watch?v=A7VTiP5dl9o

autor

Janusz Krzysztof

Napisany: 2021-07-06 Dodano: 2021-07-06 07:37:16

Ten wiersz przeczytano 786 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Nieregularny Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie