Noc w sadzie

... stary, ogromny sad za oknem sypialni mojego wiejskiego domu był dla mnie zawsze inspiracją i muzą, w dzieciństwie - do snucia baśni i wspinania się po drzewach, później - do pisania...

rozciągnięta na gałęziach, wiatrem ukrzyżowana
- nie pytajcie, nie wiem nic więcej -
płatkami kwiatów jabłoni uśmierzam ból
(wtedy też kwitły jabłonie)
otwiera się rana
z głębi wyziera serce
pod powiekami sól

nie każcie mi się uśmiechać, zrobią to za mnie te lilie
o wiele lepiej
smukłe księżniczki w blaskach zachodu skąpane
one są jeszcze kwitnące, nie znaja bólu
przecież
zginą dopiero nad ranem

rozpięta na kruchych konarach moja noc aż do rana
wystrzępioną czarną chustą
wymiata zgubione wspomnienia drzemiące wsród traw
tam się schowały bo trawy wysokie po kolana
- lepiej niech usną
a Ty, Panie, je zbaw.

autor

antanika

Napisany: 2007-05-04 Dodano: 2007-07-09 10:22:11

Ten wiersz przeczytano 580 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Toniczny Klimat Mroczny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie