nowy powiew

z deszczu pod rynnę trafiam
znów niedobrze
po burzy- owszem- cisza nastała
lecz ona życia nie napędza

na tym morzu brak techniki
jak przed laty jedynie samotne żagle
wielu rzuconych na ocean
którym brak intuicji
w szaleństwie zatapiając swój okręt
inni o skały rozbijają

a ja?
dwunasty rok na oceanie
i choć sam
doświadczenie szlifuję co roku
wiedząc już jak ustawić żagle
by chwyciły wiatr i chwytają już

sunę powoli ciszy umykając
oblizuąc stare rany
co już bliznami zarosły
zostawiając przypomnienie w ostrzezeniu
na przyszłość

nowy kierunek obieram
ku życiu
mimo iż lata upłyną nim port osiągnę
nie zwariuję
nie zatonę
dopłynę choćby resztką życia i sił
pełen dumy i honoru
nie poddając się ngdy

bo nowy powiew mnie znów prowadzi

autor

D.A.R.E.K.

Dodano: 2009-07-14 10:47:21

Ten wiersz przeczytano 519 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie