Obojętnie
wszystkim, którzy przeżyli coś podobnego
On wołał o pomoc.
O ratunek.
Opadł z sił.
Nie wiedział, co robić.
Ja stałam obojętnie
Ze wzrokiem wbitym w ziemię
Głową w chmurach
Niezdolna się poruszyć
Był zdesperowany.
Błagał.
Miał w oczach nadzieję.
Płakał.
Ja nic nie mówiłam.
Nie potrafiłam.
Więc tylko stałam
Obojętnie
On mnie wołał.
Chciał szansy.
Na wszystko:
Chciał żyć.
Ja nie mogłam.
W mej duszy pustka,
Nie czułam nic.
Czas stanął w miejscu
On zrozumiał:
Nie potrafię.
Stracił nadzieję.
Wiedział, że to koniec.
Moje serce zapłonęło.
Zagrały emocje
Mogłam mówić i się ruszać
Nie zrobiłam tego
On to dostrzegł..
Podniósł głowę
Miał ból w oczach
Trząsł się
Chciałam mu pomóc
Dać znak: Będzie dobrze.
Za póżno
Stałam obojętnie
On podniósł rękę
Zachwiał się
Upadł
Czuł ból
Ja stałam obojętnie.
Żałuję.
Sokół
Komentarze (7)
Dobry przekaz, tak bywa czasami, że
żałujemy...Pozdrawiam Sokółko, bardzo cieplutko-:)
to bardziej do jozalki było
Pozdrawiam ;)
Tak myślałam Sokółko;)Pozdrawiam i miłego:)
ja tego nie przeżyłam, tylko tak sobie napisam ;)
Pozdrawiam
Tzw.dobre rady ciotki klotki,tu nie pomogą ,człowiek
sam w decyzjach i konsekwencjach.Ładny
wiersz:)Pozdrawiam:)
Obojętność - dlaczego jest w nas, trudno
powiedzieć,czasami tkwimy w miejscy, gdy powinniśmy
zrobić krok do przodu i wyciągnąć rękę. Stało się
tamtej chwili już nie cofniesz- to Cię gryzie, ale
odpuść sobie winę i wyciągaj wnioski na przyszłość.
ładny wiersz, pozdrawiam cieplutko