Więzień

człowiek...

Już zdjeli koronę,
twarz obmyli z bólu
W dłoń dali róże
i pokorą osłonili ramiona.
Jeszcze wiatr we włosy
wplótł okruchy szczęścia.
Jeszcze pamiętał
jak to było królować.

Twarz zasłonił dumą
i wzgardą litości.
A ciało czujące,
ciało dotykane,
na które patrzyła
teraz milczało.

W rozedrganej ciszy
myśli zatrzepotały,
jak skrzydła motyla.
Chciał zapamiętać swoją tożsamość
By, gdy nadejdzie wolność
odnaleźć powrotną drogę...

hmm, ale zemnie filozof..;)

autor

Chmurka27

Napisany: 2005-06-06 Dodano: 2005-06-06 19:43:49

Ten wiersz przeczytano 434 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie