OBOJĘTNY

... to już nie dotyczy nikogo...

W głuchej ciszy, okrutnym mrozie pośród swoich własnych myśli
i jednej nieobecnej ze mną osoby, której oddech czuję na swej twarzy,
zmierzam tam, gdzie sama ze swoimi myślami jestem i światem.
Gdzie dopada mnie zadręczenie,
powoli zasiada obok smutek i żal – razem ,
czai się nieśmiała radość.
Tu, gdzie różne myśli przypływają z różnych stron świata
ja upijam się smutkiem i żalem.
Już nie potrafię powiedzieć dlaczego mam kamienną twarz,
która wolałaby się więcej nie obudzić.
Może dlatego, że po kilku latach swego żywotu miała nadzieje,
że się cieszysz na jej widok i że radość przyjdzie ogromna
- jak w moim sercu.
Ty tymczasem potrafisz przejść w ciszy i odejść.
Może mamy te same myśli, może chcielibyśmy je wyrazić?
A może brak nam po prostu odwagi.
Brak. Mijamy się czasem ze sobą , czasem jesteśmy tacy sami.
Mamy dość. Kochamy się .
A w smutku tkwią łzy.
Łzy płyną, płyną po kamiennej twarzy, wyrzeźbionej już smutkiem.
Już cała powoli zastygam,
zapatruję się w ciebie i pragnę widzieć i słyszeć
co tak naprawdę myślisz i czujesz i co chciałbyś mi powiedzieć.
Słowo starczy, a będzie jak dawniej smutno i ponuro.
Przyjdzie ogromny ból i straty. Ogromne straty.

... osoby przmijają, a wiersze zostaja. Czasami może to i lepiej ... dla mnie tak czystsze mam sumienie ....

autor

mRYBAm

Napisany: 2002-09-02 Dodano: 2007-02-25 08:59:37

Ten wiersz przeczytano 484 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie