obok a jednak we dwoje...

Jestesmy sobie coraz bardziej potrzebni
-bo coraz starsi
-coraz bogatsi klopotami
-a radoscia biedni...

Jestesmy coraz samotniejsi wsrod ludzi
-trudno nam plakac
-przestalismy sie cieszyc
-nie umiemy sie juz ludzic...

Jestesmy jak ptaki na niebie
-lecimy obok
-w tym samym kierunku
-nie dotykajac siebie...

Nie potrafimy przekazywac sobie mysli
-przestalismy rozmawiac
-krzyczymy swoje racje
-a rozkosz jedynie sen wysni...

Jestesmy zmeczeni bezsensem dazenia
-biegania za bytem
-szukania zludzen
-siebie odnalezienia...

Po drodze gubimy pragnienia
-wszystko umiera
-gorycz krzyczy
-a milosci w nas juz nie ma...

***

Jestes smutna ciezko wzdychasz przez sen
-a ja cie kocham
-boje sie o ciebie
-i bardzo ci zycze co noc dobre sny miej...

Jestes zmeczona cos dla ciebie tak bardzo nielatwe
-ale nie placz
-popatrz na mnie
-moze tak nie myslisz ale ja cie kocham jak tylko potrafie...

Daj znak ze jestem ci potrzebny
-nie bede bezradny
-nie bede samotny
-i swa marnoscia istnienia tak biedny...

Pomozmy sobie
-chcemy oboje
-bo dluzej nie mozna
-zyc obok a jednak we dwoje...

autor

Maeuslein

Napisany: 2005-07-11 Dodano: 2005-07-11 07:51:12

Ten wiersz przeczytano 595 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie