Oczy jak lustro

odbicie samego siebie...smutek i tajemnica.

Wiersz interesujący, frapująca treść i autorka stosuje
w nim (sądzę, że z premedytacją) zmiany tempa co
świetnie wpływa na efekt końcowy. Lecz ja z uporem
maniaka znów o tym samym; o tytule! Tu odstręcza czym
innym; sugeruje, iż jest streszczeniem utworu. Po
wczytaniu się w wiersz, okazuje się oczywiście, że to
bzdura i tytuł nie jest esencją utworu, ale nie każdy
do tego wniosku dojdzie - część czytelników na wszelki
wypadek ominie wiersz o tak banalnym i jasnym tytule,
nigdy nie dowiadując się, co tak naprawdę ominęła...

dobry tekst, puenta bardzo akuratna.............

Smutki zawsze są obok nas...-pomimo blasku wiosennego
słońca, a może wtedy bardziej je widać? Pozdrawiam.

Z tymi śmieciami - strzał w dziesiątkę. Tylko ptaki
ratują sytuację:) Czatinko udał się Tobie wiersz,
więc przyjmij wyrazy uznania i....pogody ducha
życzę:)))

Ptaki i myśli wracają do pustych gniazd, znaczy nie ma
'nas'.

W oczach odbija się wszystko nawet nasza dusza i cały
świat.. :)))

"poznać bladość" jakoś mi to zgrzyta, a może patrzeć
na bladość lub poznać bladości wybacz to subiektywne
odczucie i tylko moje. Wiersz przemawia do mnie
bardzo. +

Oczy są zwierciadłem duszy; widać w nich wszystko co
ta w sobie kryje... Pozdrawiam.

Dużo przemyśleń się nasuwa po przeczytaniu tego
wiersza, porusza.

Dobrze jest pomarzyć, ale życie niesie swoje
rozwiązania, nawet tam gdzie śmiecie, ciekawy
wiersz...powodzenia

Swietnie...Nie trac nadziei :)

to nie ma już nadziei? bardzo mi smutno... świetna
miniatura

Pięknie. Czytam bez "jej" :))

Pięknie! Nie tylko ptaszek z wiosną gniazda szuka!
Pozdrawiam!