od rzeki idzie chłód

słońce zachodzi już coraz szybciej
po rozmowie cieni wstaje lepka noc
moje usta całują krzyż twych ramion
a ty się jeszcze trochę czerwienisz


zabrakło chwili odwagi na rozmowę
nasz czas nie zauważony odpłynął
a ja tak chciałem spojrzeć ci w oczy
mimo strachu co mógłbym zobaczyć.


siedzę nad rwącą falą księgi czerpię
ze słów ile mogę a zmęczone oczy
w chłodzie od rzeki wciąż nasłuchują
wyznań spisanych trawą na ustach

autor

topor

Napisany: 2010-11-16 Dodano: 2010-11-20 12:10:31

Ten wiersz przeczytano 750 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie