szukam chwili dla siebie

rosą zmyłem twarz i namaściłem drętwe stopy
wtedy odpadł garb niewygód kilku tysięcy nocy
wchodząc w czyste przestrzenie sensu bycia
syciłem oddech wonią magii narodzin poranka

tymczasem wyrósł las bezlistnej muskulatury
dębów dźwigających zamgloną źrenicę nieba
prywatnego pod którym cicho owocują grzechy
mają słodki smak pogrzebanych konfesjonałów

świece podpalają zmierzch wręczając pokutne kielichy
przy barze zatapiam samotność nie zdążyłem nawet
poznać dziewczyny ze snów niepokoi mnie tylko popiół
walający się wokół kiści słów z zasuszonych wierszy

myślę że czasem można oswoić miejsca po marzeniach
obce są bardziej obojętne od własnych które chwytałem
w dłonie jak gołębie ale jak one wciąż odlatują zostawiając
garść bezsenności pod głową i rozpalone miejsce w sercu

autor

topor

Napisany: 2011-01-13 Dodano: 2011-01-14 19:24:45

Ten wiersz przeczytano 429 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie