Oda do wanny, czyli pochwała...

Od momentu, gdy oczy otwieram,
Gdy się myję, a potem ubieram,
Jakiś kęs przegryzam w pośpiechu
I maluję tę twarz bez uśmiechu,

A wyszedłszy odpalam rakietę
I już „wpół do“ czekam pod sklepem,
Potem tańczę ze szczotą i szmatą
W złote myśli ubrana bogato.

Gdy pańszczyznę odrobię nareszcie
W domu z kotem i psem się popieszczę,
Po czym „trąbka“ do garów mnie wzywa.
Po obiedzie posprzątam, pozmywam,

Na wersalce złożę swe kości,
W telewizji mnie program rozzłości,
Mąż do reszty humor popsuje
I baterie mi rozładuje.

Ale wkrótce będzie mi lepiej,
Tak przytulniej, milej i cieplej
I mój stres powoli odpłynie
Pogrążony w piany głębinie.

Wyczekana pora nadchodzi,
Niewolnica się wkrótce odrodzi,
Gdy zanurzy się w piany odmęty
Odzyskując swój spokój święty.

Niech się nikt nie waży ośmielić
Mi przeszkadzać w ciepłej kąpieli,
Bo baterie muszę ładować,
Żeby jutro zaczynać od nowa.

Moja wanno – arko przymierza,
Co dzień ciało ci moje powierzam
W zaufaniu i pełna wdzięczności.
Nie ma drugiej takiej miłości!

autor

Ela Schmitz

Napisany: 2007-04-10 Dodano: 2014-04-06 14:42:06

Ten wiersz przeczytano 697 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie